Een aantal weken geleden werden wij door een inwoner van een buurt in Lemmer erover ingelicht dat buitenlandse arbeidskrachten, die bezig zijn met het aanleggen van glasvezelkabels, onder zeer slechte omstandigheden moeten werken. Deze arbeiders, vooral uit Hongarije en Roemenië afkomstig, maken lange dagen. Dagen van 10 uur blijken normaal te zijn; werkdagen van 12 uur en langer zijn ook geconstateerd. Bovendien moeten de mensen ook nog uit Leeuwarden komen (2 keer 50 km). Een schaftkeet is niet aanwezig zodat de mensen hun brood – ook als het regent – buiten op moeten eten. Buurtbewoners die de hoofdaannemer – het werk is uitbesteed aan een onderaannemer – daarop wezen zei dat er ‘ergens verderop’ een schaftkeet is… Deze blijkt 2,8 km verder te staan… Ondergetekende heeft naar aanleiding hiervan, samen met een raadslid van een andere partij, hierover vragen aan B&W van de gemeente gesteld.
Daarna bleek, nadat een buurtbewoonster dat had uitgezocht, dat dezelfde situatie ook elders voorkomt. Ook in het Drentse dorp Havelte worden glasvezelkabels door buitenlandse arbeiders aangelegd. Ook daar geen schaftgelegenheid. Ook daar lange werkdagen, terwijl deze mensen om 5 uur ‘s morgens uit Den Haag(!) moeten vertrekken. Daar heeft het gemeentebestuur zich ermee bemoeid en is er voor een schaftkeet gezorgd. Echter ook daar, zoals in Lemmer, de schandalige woorden van opdrachtgever KPN en hoofdaannemer, dat de mensen liever buiten pauzeren en zelf graag zulke lange dagen maken.
Ondergetekende en zijn collega-raadslid hebben inmiddels – na 16 dagen! – antwoorden op hun vragen gekregen. De gemeente heeft geen directe rol als het om arbeidsomstandigheden gaat; er is wel een schaftkeet (leugen!), maar de mensen zitten liever buiten (in weer en wind, dus) (leugen!). Uit de correspondentie van een buurtbewoner met de KPN, blijkt dat B&W van de gemeente de woorden van deze opdrachtgever letterlijk als antwoord op de raadsleden-vragen hebben overgenomen. Inmiddels blijkt er – na meer dan 3 weken aandacht – toch een schaftkeet te zijn gekomen.
Van gewone werkmensen van wie een andere werkindeling en aanvangstijden wordt verwacht – niet van 9 tot 5 dus – wordt het belang van de door hen verrichte werkzaamheden altijd zwaar onderschat. Als mens wordt zelfs hun bestaan veelal verzwegen. Bewindslieden, politici en andere hoogwaardigheidsbekleders mogen dan bij tijd en wijle hun eigen flinkheid oppoetsen met gezegdes als ‘met de poten in de modder staan’, zij die echt met de poten in de modder staan worden genegeerd of als uitschot behandeld. En…, als het om buitenlandse arbeidskrachten gaat, al helemaal.
Hongarije, Roemenië en andere voormalige ‘Oostbloklanden’. Destijds onder een communistisch bewind. Het kapitalisme heeft ook daar toegeslagen. Ver van huis en haard onder zware omstandigheden je geld moeten verdienen; als wegwerpmensen beschouwd worden; uitgebuit door opdrachtgevers, aannemers, onderaannemers en koppelbazen. Tijdens de ‘koude oorlog’ werd een beroemde schaker of danser, een schrijver of een ander spraakmakend figuur uit een van die socialisten landen die de wijk naar het Westen nam op handen gedragen. Wat? Kranten, tijdschriften, radio- en tv-programma’s besteedden er maanden aandacht aan. En nu? Aan berichtgeving over de barre omstandigheden waar werkmensen uit die nu kapitalistische landen is geen woord gewijd!!
Opmerkelijk is dat er destijds tijdens de ‘koude oorlog’ nooit gewone arbeiders die socialistische landen verlieten. Want als het er maar één was geweest dan was deze als een triomf door het land gereden, als bewijs dat ook de ‘gewone man of vrouw’ onder het socialisme geen leven had… En nu, 2021? Wat voor leven hebben deze mensen dan, die geheel ‘vrijwillig‘ alleen maar werken en slapen, geheel ‘ vrijwillig’ hun stukje brood buiten in de regen opeten in dit voor andere soorten mensen zo ‘gave’ land…?
Rinze Visser