Deze jongen blijkt het langst zittende gemeenteraadslid van Nederland te zijn. Ik kan u wel verzekeren dat het in al die jaren meer lopen en fietsen dan zitten was, hoewel al die uurtjes in de bus en op een stoel zitten ook niet onderschat mogen worden. Maar al met al trok mijn lange zit nogal wat media-aandacht. In januari kwam het Nederlands Dagblad langs voor een interview en in februari De Volkskrant. En eerder deze maand de NOS-televisie. De journalist van De Volkskrant was Bert Wagendorp, die een groot deel van zijn jeugd in Lemmer woonde, zodat wij gewoon Fries met elkaar konden praten. Meestal zijn het gezellige menen, die journalisten. Meestal, want ik heb in mijn leven ook andere meegemaakt. Zoals die van HP-De Tijd, alweer jaren geleden, die nogal wat denigrerende opmerkingen over de inrichting van onze woning maakte en mij neerzette als een bekrompen iemand. Of zoals recent de Leeuwarder Courant, die een foto van een verkiezingsbord in Joure afbeeldde met alle partijen erop, behalve de NCPN. Erover heen geplakt…! Een verzoek om een juiste foto te plaatsen werd, zoals verwacht, niet gehonoreerd. Je moet het geloof in de mensheid niet opgeven, toch….De mensen van de NOS vroegen mij onder andere of ik in al die jaren ook veranderingen heb gezien in de politiek. Heb daarop geantwoord dat tijdens mijn raadslidmaatschap – en dan vooral in mijn werk in het bijstaan van mensen – een heel belangrijke verschuiving heb gezien. Van de periode toen er van een toename van sociale rechten sprake was, vooral ook voor mensen mer lage inkomens. Gemeentelijke regelingen voor die mensen werden nog uitgebreid en ook andere sociale rechten. Langzamerhand ging dat schuiven. Mijn antwoord kwam op her volgende neer: eerst hielp ik mensen het recht, dat er was, te krijgen, maar steeds meer ging en gaat het erom mensen tegen onrecht te beschermen.
Er zijn dingen die je niet vergeet. Meestal gaat het dan om zaken van buitengewone aard waarbij resultaten behaald werden en… wanneer na lang knokken je het als raadsfractie verloor. Één zaak echter, zal ik nooit vergeten. Iets wat mij diep geraakt heeft. Toen ik in de eerste raadsperiode van De Fryske Marren -ik was toen het enige NCPN-raadslid – een interpellatie hield, toen ik het toenmalige College van B&W ter verantwoording riep over een aantal recente gedragingen namens B&W, met nare gevolgen voor een aantal inwoners. Toen ik de zaken bij de naam genoemd had en aan het slot slechts vroeg om de mensen die de gemeente nodig hebben met wat meer respect te behandelen, kreeg ik van de dienst doende wethouder te horen dat ‘de heer Visser deze zaken alleen maar aan de orde stelde ter meerdere glorie van hemzelf en zijn partij de NCPN’.
Wat meer respect voor inwoners, dat kreeg ik toen niet voor elkaar. Wel minder respect voor ‘de heer Visser’….Zo kan ik dan ook maar het beste eindigen met de laatste zin uit het artikel van Bert Wagendorp in De Volkskrant van 28 februari 2022: ‘Als hij (dat ben ik dus) een geheim heeft, is het dit: “Succes is mooi, maar je moet ook worden gedreven door teleurstellingen”.
Rinze Visser,
Fractievoorzitter en lijstaanvoerder NCPN.
