Zolang er gemeentelijke regelingen voor tegemoetkomingen aan inwoners met lage inkomens bestaan, waren daarvoor aanvraagformulieren beschikbaar. Deze konden aangevraagd worden of bij het gemeentehuis en servicepunten opgehaald worden. Daar was niks mis mee. Soms stuurde de gemeente zelfs een brief met een ingesloten aanvraagformulier naar mensen die een vorige keer ook een tegemoetkoming hadden gekregen. Dit gold in elk geval voor de zogeheten minimabijdrage.
Echter dit jaar gaat het anders. Wel een brief, maar geen formulier. Deze bijdrage kan nu slechts digitaal aangevraagd worden, met gebruikmaking van digidé. Mensen die hier problemen mee hebben worden doorverwezen naar De Kear, voor hulp bij het aanvragen van een digidé. Als iemand die wel mensen helpt met dergelijke aanvragen, lukte het mij niet enkele formulieren bij het servicepunt te krijgen. Er zijn geen formulieren van de computer te downloaden. Dat blijkt de opdracht te zijn aan het servicepunt-personeel, dat overigens zeer vriendelijk en behulpzaam is. Zeker op een bepaalde andere gemeente-afdeling kan men daar nog wel wat van leren.
Zo had ik een bericht naar B&W doen uitgaan met de vraag toch papieren aanvraagformulieren beschikbaar te stellen. Dat blijkt mogelijk te zijn, maar aan een gemeenteraadslid zoals ik, die ze voor anderen nodig heeft niet. Er zijn nu eenmaal inwoners die geen computer hebben – te duur – of moeite hebben om er mee om te gaan. Deze mensen wordt het dus zeer moeilijk gemaakt om voor een tegemoetkoming in aanmerking te komen. Te verwachten is dat dit ook met andere, voor lage inkomens bedoelde, regelingen gaat gebeuren. Zo wordt het ook mij, als volksvertegenwoordiger, moeilijk of onmogelijk gemaakt om inwoners te helpen.
Het is mij bekend dat er een opvatting bestaat, dat een raadslid niet als hulpverlener op moet treden, zeker niet als het om gemeentelijke kwesties gaat. Een gemeenteraadslid hoort zich dan vooral bezig te houden met kaderstellen, met de ‘grote lijnen’ en zich niet te bemoeien met ‘triviale’ zaken. Bovendien bestaat er de in beleid gegoten opvatting dat inwoners zelfredzaam moeten zijn en in hun eigen kracht gezet moeten worden. Mijn opvatting dat je inwoners te hulp moet schieten als ze daarom vragen zou daar dus mee in strijd zijn.
Het is niet de schuld van digitalisering dat het mensen moeilijk of onmogelijk gemaakt wordt hun recht te krijgen. Het zijn de machthebbers – groot en klein – die digitalisering gebruiken om te ontmoedigen van een recht gebruik te maken. Per saldo zal dat zeker wel de een bezuiniging opleveren.
Rinze Visser.