Internationaal Bureau
Beste kameraden,
Allereerst willen wij onze dank uitspreken aan de Communistische Partij van Cuba, de heldhaftige voorhoede van de arbeidersklasse en het volk van Cuba, voor het organiseren van deze 22e Internationale Ontmoeting van Communistische en Arbeiderspartijen.
De Nieuwe Communistische Partij van Nederland heeft in onze laatste congresdocumenten herhaald dat solidariteit met socialistisch Cuba voor onze partij de hoogste prioriteit heeft. Cuba, dat al meer dan zes decennia geconfronteerd wordt met een misdadige imperialistische blokkade, blijft sterk staan tegenover het imperialisme en heeft de wereld laten zien welke “wonderen” het werkende volk kan verrichten onder een socialistisch systeem. De Nederlandse communisten staan trots naast onze Cubaanse kameraden in woord en daad. Wij achten de verdediging van het socialistische Cuba, in al zijn vormen, van het grootste belang voor de communistische beweging.
Kameraden,
we zijn hier samengekomen in Havana in een tijd van toenemende tegenstellingen in het imperialistische systeem. De escalatie van het inter-imperialistische conflict in Oekraïne heeft op vele niveaus verwoestende gevolgen gehad.
De omsingeling van Rusland door het Euro-Atlantische imperialistische blok en zijn imperialistische allianties, de NAVO en de EU, in het belang van hun monopolies, heeft geleid tot de escalatie van het conflict in Oekraïne. Kapitalistisch Rusland, dat met deze bedreigingen wordt geconfronteerd, is Oekraïne binnengevallen om de belangen van zijn eigen monopolies te bevorderen. Zij gebruiken het excuus van “denazificatie” en de “bescherming van minderheden” in deze regio. We mogen ook niet vergeten dat de reactionaire regering van Rusland, met Vladimir Poetin aan het hoofd, ook het verachtelijke anticommunisme heeft gebruikt als excuus om Oekraïne binnen te vallen. Anderzijds propageert het Euro-Atlantische blok het idee dat deze oorlog een oorlog is van de “vrije wereld” tegen “dictaturen”. Onder deze valse voorwendselen slepen de imperialisten de bevolking mee in hun oorlog.
Het moet duidelijk zijn dat deze oorlog een imperialistische oorlog is, een oorlog die gevoerd wordt in het belang van de monopolies van verschillende imperialistische blokken. Deze imperialistische blokken concurreren om markten, invloedssferen, transportroutes, grondstoffen, enz. Het volk van Oekraïne, dat jarenlang heeft geleden onder de reactionaire, anticommunistische regering, betaalt nu de prijs voor de concurrentie van de imperialisten.
In dit verband moet worden vermeld dat fascistische, nazistische krachten een enorme invloed hebben uitgeoefend op de reactionaire regering en zelfs op verschillende niveaus met de regering zijn gefuseerd, ook in het leger. Deze fascistische krachten hebben de aanvallen op de arbeidersklasse van Oekraïne geleid, met name op haar voorhoede, de communisten. Zij hebben de gebroeders Kononovitsj, onze kameraden, gearresteerd en gemarteld. Zij hebben het volk van Oekraïne enorm veel leed aangedaan. De fascisten leiden ook de aanval op de herinnering aan de Sovjet-Unie, toen de volkeren van Oekraïne en Rusland vreedzaam samenleefden onder het socialisme.
Na de invasie heeft het Euro-Atlantische blok een enorme propagandaoorlog ontketend om de geesten van de mensen klaar te maken voor de verdere escalatie van het conflict. Ze legden sancties op aan Rusland, leverden wapens aan de reactionaire regering van Oekraïne en bewapenden vaak rechtstreeks fascistische groeperingen. Nieuwe stappen in de censuur werden ondernomen tegen Russische media, onder het mom van het bestrijden van “Russisch nepnieuws”.
Ze verbergen hun eigen rol in de oorlog en nemen hun toevlucht tot het toeschrijven van de invasie aan het Russische volk als geheel. Nederlandse burgerlijke kranten staan bijvoorbeeld vol met mijmeringen over de “Russische mentaliteit” en de “geest van Poetin” die aan de basis zouden liggen van het conflict. De reactionaire Oekraïense regering en openlijk fascistische milities worden geprezen als “redders” en onze burgerlijke politici hebben hun toevlucht genomen tot het scanderen van de fascistische slogan “Slava Ukraina”. Alles wat de reactionaire regering-Zelenski niet volledig steunt, wordt beschouwd als “pro-Poetin”.
Tegelijkertijd wordt van de volkeren van Europa verwacht dat zij de prijs betalen voor dit imperialistische avonturisme.
De kosten van levensonderhoud, inclusief de voedselprijzen, zijn dramatisch gestegen.
De levering van gas om hun huizen te verwarmen is in gevaar omdat de prijzen de pan uit rijzen. Miljoenen mensen uit de arbeidersklasse zullen hun gasrekening niet meer kunnen betalen. De energiemonopolies strijken recordwinsten op, terwijl de mensen in een steeds onzekerder positie terechtkomen. Ondertussen stuurt de Nederlandse regering wapens, troepen, schepen en gevechtsvliegtuigen naar gebieden in en rond Oost-Europa om de druk op Rusland op te voeren in lijn met het NAVO-beleid. Het systeem toont zich steeds rotter, maar een sterke voorhoede, een sterke communistische beweging, ontbreekt. In die zin zitten we nog midden in de crisis van de communistische beweging na de contrarevolutie in de USSR en andere socialistische landen.
In Nederland, een land met een relatief hoge positie in de imperialistische piramide, neemt de onrust onder de bevolking toe. De arbeidersklasse is geconfronteerd met een proces van zogenaamde “flexibilisering” dat heeft geleid tot baanonzekerheid, afbraak van sociale voorzieningen, meer overwerk dat leidt tot burn-outs, enzovoort. De privatisering van de gezondheidszorg en de onderwerping van het onderwijs aan de wensen van het kapitaal, die door de opeenvolgende Nederlandse regeringen en de imperialistische EU zijn bevorderd, hebben geleid tot toenemende woede onder de Nederlandse arbeidersklasse. Andere lagen van de samenleving, zoals de kleinburgerij en de boeren, zijn ook de straat opgegaan om hun eisen kracht bij te zetten. Het imperialisme, het monopoliekapitalisme, verplettert deze klassen met behulp van hun vertegenwoordigers in de regering.
Een zeer gevaarlijke ontwikkeling in dit alles is dat delen van de arbeidersklasse, evenals de eerder genoemde kleinburgerij en boeren, in toenemende mate fascistoïde partijen zien als een manier om aan hun ellende te ontsnappen. Nieuwe reactionaire partijen kunnen, in het licht van de zwakte van onze partij, munt slaan uit de ontevredenheid van het volk. Anderzijds worden door zogenaamde “linkse”, sociaal-democratische en liberale partijen illusies gevoed over de noodzaak van “linkse” of “democratische” eenheid tegen “rechts”, waarbij het kapitalisme onbesproken blijft.
Beste kameraden,
De toenemende imperialistische tegenstellingen, die alle andere sociale tegenstellingen versterken, hebben ons communisten in een andere crisis gestort – een ideologische.
Er ontstaan steeds meer meningsverschillen over fundamentele vragen: wat is imperialisme? wat is socialisme? Deze kwesties zijn van groot belang voor de communistische beweging: hoe kunnen we de arbeidersklasse leiden als we zelf geen duidelijkheid en eenheid over deze kwesties hebben bereikt?
De NCPN vindt het van het grootste belang deze kwesties niet onder het tapijt te vegen. Zoals Lenin zei in zijn tekst “de ineenstorting van de Tweede Internationale”:
“Socialistische partijen zijn geen debatclubs, maar organisaties van het strijdende proletariaat […] we moeten ons niet laten inpakken door hypocriete beweringen dat “niet iedereen het imperialisme op dezelfde manier begrijpt”, of dat de chauvinistische Kautsky en de chauvinistische Cunow er boekdelen over kunnen schrijven, of dat de kwestie niet “voldoende besproken” is, enz.
Het kapitalisme zal nooit volledig en uitputtend worden bestudeerd in alle verschijningsvormen van zijn roofzuchtige aard, en in alle kleinste vertakkingen van zijn historische ontwikkeling en nationale kenmerken. Geleerden (en vooral de pedanten) zullen nooit ophouden met ruziën over de details. Het zou belachelijk zijn om de socialistische strijd tegen het kapitalisme op te geven en te stoppen met het bestrijden van degenen die deze strijd hebben verraden.”
Kameraden, we moeten duidelijkheid hebben voor onze strijd. We kunnen niet gewoon toekijken en “agree to disagree” over deze belangrijke kwesties. In het bijzonder moeten we een duidelijke, leninistische definitie van imperialisme hebben, die ook nu nog geldig is. Imperialisme is monopoliekapitalisme – het is niet slechts “het Westen” of “de VS”, maar het is een systeem, een proces. Een breuk met dit systeem is noodzakelijk. We kunnen niet voor een metafysische benadering kiezen en het economische loskoppelen van het politieke en de burgerlijke regeringen in bepaalde landen als “anti-imperialistisch” bestempelen, alleen omdat ze zich verzetten tegen de plannen van de dominante Euro-Atlantische bourgeoisie.
De NCPN heeft het standpunt ingenomen dat de volkeren van de wereld geen partij moeten kiezen voor een imperialistisch blok. De arbeidersklasse en andere onderdrukte lagen van de samenleving moeten breken met het imperialisme en werken aan de socialistische revolutie. Imperialisme is werkelijk de laatste fase voor het socialisme. We moeten samen naar dit gemeenschappelijke doel toewerken, kameraden. Het is een moeilijke weg, maar het is de enige weg.