Verklaring NCPN & CJB
Opnieuw lijden duizenden mensen aan de gevolgen van corona-infectie, zijn de ziekenhuizen overbelast en wordt de reguliere zorg afgeschaald met grote gevolgen voor alle mensen die zorg nodig hebben. De voortdurende pandemie en de effecten daarvan op het sociale leven hebben ook grote gevolgen op de geestelijke gezondheid van veel mensen. De regering komt weer met halfslachtige maatregelen die hoofdzakelijk de vrijetijdsbesteding raken en vooral moeten waarborgen dat het geld van het grootkapitaal blijft rollen. Tegelijkertijd schuift de regering de verantwoordelijkheid van zich af onder het mom van de ‘individuele verantwoordelijkheid’ en wordt de discussie over ‘2G’ aangewakkerd, als nieuwe schijnoplossing van een regering die weigert de pandemie effectief te bestrijden.
Gebrek aan voorzieningen vanuit de overheid en halfslachtige maatregelen
Om verspreiding van het virus te bestrijden, is het noodzakelijk om beschermende maatregelen te nemen, om tijdig te testen en om in quarantaine te gaan wanneer dit nodig is.
De regering doet daarvoor vooral beroep op de ‘individuele verantwoordelijkheid’. Het is je eigen verantwoordelijkheid om 1,5 meter afstand te houden. Het is je eigen verantwoordelijkheid om te testen en thuis te blijven bij klachten. Het is je eigen verantwoordelijkheid om je te laten vaccineren.
Dat is allemaal ook zeker van belang, maar er is ook een verantwoordelijkheid van de overheid om alle voorzieningen te treffen die deze zaken mogelijk maken en bevorderen. Daarin schiet de regering tekort en zij probeert deze verantwoordelijkheid van zich af te schuiven.
Er is nog altijd een gebrek aan serieuze beschermende maatregelen op veel grote werkplekken, onderwijsinstellingen en het openbaar vervoer. Er zijn werkplekken waar nauwelijks maatregelen zijn getroffen. Sterker nog, werkers zien hoe hun rechten onder het mom van corona in de ijskast worden gestopt. Ook zijn er overvolle klassen in gebouwen die al tientallen jaren onvoldoende luchtkwaliteit hebben, drukke treinen, overvolle huisvesting voor bijvoorbeeld arbeidsmigranten en studenten, etc.
Er is gebrek aan testcapaciteit. Bij elke opleving van het virus blijkt de testcapaciteit onvoldoende te zijn. Mensen zitten uren aan de telefoon om een testafspraak te maken, waarvoor ze vaak ook nog ver moeten reizen. Preventieve zelf-testen moeten mensen zelf kopen.
Er is onvoldoende ondersteuning om quarantaine te bevorderen: er is geen hulp voor thuis en werkenden moeten zelf maar zien hoe ze het regelen, of ze betaald krijgen, wat te doen als school of opvang sluit etc.
Mensen die thuis werken, maken vaak kosten en krijgen nauwelijks of geen compensatie. Ook wordt er lang niet altijd door de werkgever voorzien in de middelen die mensen nodig hebben om comfortabel thuis te kunnen werken.
De regering heeft slechts de sluitingstijden voor ‘niet-essentiële’ sectoren aangepast. Horeca, musea en winkels moeten dus eerder dicht. Dit is in lijn met de maatregelen die de regering neemt sinds het begin van de pandemie, die voornamelijk gericht zijn op vrijetijdsbesteding, en in de uiterste gevallen het onderwijs, terwijl op veel grote werkplekken nauwelijks maatregelen worden getroffen. De winsten van het grootkapitaal moeten zo veel mogelijk worden ontzien.
De regering is relatief laat begonnen met het starten van de boostercampagne, ondanks dat er ruim voldoende vaccins op voorraad waren. Door het gedraai en gejojo met beleid door de regering, evenals door onwetenschappelijke misinformatie die – vooral uit extreemrechtse hoek – wordt verspreid, lukt het niet om de volledige bevolking te overtuigen om zich te laten vaccineren.
Er is geen vaccinatieprogramma en geen zorgstelsel dat erop is gericht mensen individueel te informeren en te begeleiden, met antwoorden op vragen, aarzelingen en eventuele problemen. In plaats daarvan wordt het gezien als individuele verantwoordelijkheid. Als het individu niet wil luisteren, antwoorden de burgerlijke regeringen met chantage. Men wil ongevaccineerde mensen gaan weren van bepaalde plekken, in het ergste geval zelfs van hun eigen werkplek. Een schijnoplossing die verdeeldheid zaait, om de verantwoordelijkheden van de regering te verhullen, die nog steeds niet in staat is massaal en gratis testen te organiseren zodat de pandemie daadwerkelijk kan worden ingedamd.
Daarom is het beleid ook vanaf het begin af aan niet gericht op beperking van het aantal infecties, maar op het voorkomen van te veel ziekenhuisopnames en ‘gecontroleerde verspreiding’ (wat, zoals de burgerlijke regeringen het toepassen, neerkomt op ‘gecontroleerd mensen laten sterven’). Keer op keer wordt het advies van experts in de wind geslagen of afgezwakt omdat het schadelijk is voor ‘de economie’ – d.w.z. de winsten van het kapitaal.
Door deze situatie groeit het cynisme en de verdeeldheid onder de Nederlandse bevolking. Sommige mensen geloven niet (meer) in de ernst van het virus en keren zich tegen alle maatregelen die de levens van de arbeidersklasse moeten beschermen. Anderen vinden dat wie niet gevaccineerd is, zijn recht op zorg heeft verspeeld, en een gevaar voor de maatschappij vormt dat moet worden geïsoleerd door de invoering van ‘2G’. Het is belangrijk om te erkennen dat beide reacties gevolg zijn van het regeringsbeleid, dat vol tegenstellingen zit en alles overlaat aan de individuele verantwoordelijkheid.
Het was immers de regering zelf die – tegen de adviezen van de Wereldgezondheidsorganisatie en wetenschappers in – keer op keer maatregelen niet of te laat nam, en die aanvankelijk zelfs het gebruik van mondmaskers, als een van de meest simpele manieren om virusoverdracht te beperken, ontmoedigde. Naar later bleek omdat er simpelweg een tekort aan mondkapjes was. Het was dezelfde regering die de besmettingsgolven keer op keer zo hoog heeft laten oplopen dat bepaalde mensen van zorg werden uitgesloten. Zowel de gedachte dat corona niet serieus is, als ook de gedachte dat er nou eenmaal geen gezondheidszorg kan zijn voor iedereen, komt dus uit Den Haag.
Ondertussen voltrekt zich internationaal een grote misdaad tegen de volkeren van arme landen, waar vaak maar een zeer laag percentage gevaccineerd is. Terwijl sommige landen een overdosis aan vaccins hebben ingeslagen, hebben andere landen een tekort, niet alleen aan vaccins, maar vooral ook aan de benodigde infrastructuur om de bevolking te kunnen vaccineren.
De situatie in de zorg
Het is werkelijk misdadig, dat bijna twee jaar na het uitbreken van de pandemie nog geen substantiële stappen zijn genomen om de personeelstekorten in de zorg – waar ook zonder pandemie al sprake van is – te verhelpen. Sterker nog, de tekorten zijn zelfs toegenomen door de enorme werkdruk die tot massale burn-outs leidt. Er is geen structureel beleid waarin voldoende personeel wordt opgeleid om aan de behoefte in de zorg te voldoen.
Daarvoor zijn fundamentele veranderingen in de zorg nodig. Meer geld, meer middelen, en vooral ook meer mensen. Maar ook een centraal, uitsluitend door de overheid gefinancierd zorgsysteem. Waarin het mogelijk is om arbeid en middelen sneller in te zetten waar dat nodig is. Opdat preventieve, genezende en verzachtende zorg geleverd kan worden met het oog op volksgezondheid, niet met het oog op de jaarcijfers van particuliere zorgbedrijven. Dit kan niet zolang zorg een handelswaar is, in handen van private zorgaanbieders en verzekeraars die hun zorgproducten en -diensten verkopen als een waar op de markt om zoveel mogelijk winst te maken.
Ook onderzoek heeft aangetoond dat in landen waarin de publieke sector is uitgehold, door het uitbesteden van taken en door privatisering, de respons op de pandemie ernstig werd gehinderd.
Eisen van de NCPN en CJB
- Nationalisering van de zorgsector, de farmaceutische industrie en gerelateerde sectoren. Afschaffing van patenten op vaccins en medicijnen. Zorg is een recht, geen handelswaar!
- Ruime opleidingsmogelijkheden en uitbreiding van het personeelsbestand in de zorg en substantiële verbetering van de werkomstandigheden en lonen in de zorgsector.
- Nemen van de noodzakelijke maatregelen op grote werkplekken, onderwijsinstellingen en het openbaar vervoer en daarop controleren. Maatregelen zoals het tegengaan van drukte, beschikbaar stellen van beschermingsmateriaal en testen.
- Recht op volledige loondoorbetaling bij quarantainemaatregelen.
- Regelmatig, massaal en gratis (zelf-)testen.
- Goede en wetenschappelijke voorlichting van de bevolking.
Strijd nodig voor een andere maatschappij
De kapitalistische economie en de burgerlijke overheid zijn onvoldoende in staat om te voorzien in essentiële behoeftes als zorg, inkomen, werk, opleiding en andere belangrijke activiteiten ter vermaak, ontspanning of ontplooiing. Zaken die allemaal nodig zijn voor goede volksgezondheid in brede zin. Dat wordt al helemaal duidelijk bij een crisissituatie zoals de huidige pandemie. De diepere oorzaak ligt in het private kapitalistische eigendom, waardoor de economie en maatschappij niet zijn ingericht op basis van de behoeftes van de bevolking, maar op basis van de winsten van het kapitaal. Daarom strijden de NCPN en CJB voor de omverwerping van het kapitalisme en de opbouw van een socialistische maatschappij, die kan voorzien in de behoeftes van de bevolking.
Partijbestuur NCPN
Algemeen Bestuur CJB