Verklaring NCPN
Op 15 maart zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten en de waterschappen. Deze verkiezingen worden gehouden in een tijd waarin de werkende klasse steeds meer de groeiende tegenstellingen van het kapitalisme voelt. Koopkrachtverlies, armoede, afbraak van sociale zekerheid en voorzieningen, oorlog, klimaatverandering en discriminatie van vrouwen en minderheden zijn thema’s waar veel mensen zich terecht zorgen over maken.
De werkende klasse wordt opnieuw geconfronteerd met grote achteruitgang in inkomens en rechten. Inflatie rijst de pan uit: boodschappen, huur, energie worden met de dag duurder. Kosten die de werkende klasse moet ophoesten om de kapitalisten van gigantische winsten te voorzien.
De imperialistische oorlog in Oekraïne speelt hierbij een belangrijke rol. Een oorlog tussen twee imperialistische blokken waar Russische en Oekraïense arbeiders tegen elkaar worden opgezet, enkel voor de belangen van de kapitalisten van Rusland en NAVO-VS-EU die onderling strijden om grondgebied, markten, grondstoffen en invloedsferen. Indirect worden ook de werkende mensen in Nederland en andere landen getroffen: de oorlog slokt een steeds groter deel van nationale budgetten op, en drijft de dagelijkse kosten van levensonderhoud voor iedereen op.
In de huidige wooncrisis zijn de Provinciale Staten specifiek van belang omdat zij de taak hebben de ruimtelijke ordening te bepalen. Zij bepalen of er huizen of kantoren worden gebouwd. De belangen van de kapitalisten staan in directe tegenstelling tot wat de bevolking nodig heeft, zoals bijvoorbeeld betaalbare huisvesting. De schijnoplossingen die de burgerlijke partijen voor de wooncrisis aandragen zijn overduidelijk in het belang van het grootkapitaal, of dienen deze op slinkse wijze via ingewikkelde constructies. Bijvoorbeeld de verdere liberalisering van de woonmarkt, of de constructies in de sociale sector waarbij kapitalisten financieel beloond worden voor de verhuur van sociale woningen. Ook in de energievoorziening spelen de Provinciale Staten een rol. Er worden door de overheid nu miljarden aan staatsgeld uitgegeven aan het zogenaamde prijsplafond voor energie. Geld dat uit de zakken van de werkende mensen bij de monopolies terecht komt. Direct of indirect via de belastingen, de kapitalisten zullen een zo groot mogelijk deel van ons harde werk toe-eigenen.
De belangrijke rol van provinciaal beleid is echter nauwelijks op te maken uit de verkiezingscampagnes. De landelijke partijen zien de Provinciale Staten als een kiescollege voor de Eerste Kamer. Standpunten over provinciaal beleid verdwijnen naar de achtergrond. Verantwoording over de uitvoering in de afgelopen vier jaar ontbreekt. Deze ontwikkeling is kenmerkend voor de toenemende uitholling van de al beperkte burgerlijke democratie. Een ander voorbeeld van antidemocratische praktijken vinden we terug in de waterschappen. Deze hebben de taak de waterstand en -kwaliteit te regelen. Een belangrijke taak gezien de droogtes en overstromingen waar we in Nederland mee te maken hebben, met grote effecten op onze leefomgeving. De waterschapsverkiezingen verlopen echter niet geheel democratisch. Zo zijn er een aantal geborgde zetels die worden benoemd door belanghebbende koepelorganisaties in plaats van verkozen. Hier bovenop komen dan nog de sterke lobby’s bij alle bestuurslagen die de belangen van het kapitaal dienen. Met genoeg geld kun je de democratie kopen.
De partijen die meedoen zijn er in verschillende kapitalistische smaken: sociaaldemocratische, liberale, extreemrechtse en zelfs fascistoïde partijen.
Extreemrechtse en fascistoïde partijen zoals de PVV, FvD, JA21 en BVNL bieden geen reële oplossingen voor de problemen die de werkende klasse raken. De door het kapitalisme veroorzaakte problemen schrijven zij toe aan vluchtelingen, buitenlanders, ‘globalisten’, klimaatactivisten, het ‘partijkartel’ enz. Hierbij schoppen zij steevast naar onderdrukte groepen, wakkeren ze racisme en andere vormen van discriminatie aan en ondermijnen ze arbeidersrechten. De ‘elite’ die zij zeggen te bestrijden wordt daarentegen ongemoeid gelaten. Op deze wijze maskeren ze dat zij, net als alle andere burgerlijke partijen, de belangen van het kapitaal dienen. Omhuld in een radicale vermomming die illusies creëert voor sommige onderdrukte lagen van de bevolking. De zogenaamd progressieve partijen voeren een schijnoppositie tegen extreemrechts, enkel gebaseerd op morele aspecten en niet op de kern van het probleem: dat het fascistoïde gedachtegoed een product is van het kapitalistische systeem.
De Provinciale Staten hebben de taak om voor een schone en veilige leefomgeving te zorgen. We zien dat de BBB de terechte woede van kleine boeren richting een reactionaire politiek kanaliseert. De kern van het probleem wordt buiten schot gelaten. Namelijk dat de kleine boeren, die geruïneerd worden door de nijpende concurrentie en de marktmacht van monopolies, de dupe zijn van het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid van de EU en het beleid van de achtereenvolgende regeringen die de concentratie van grond en kapitaal in de landbouw bevorderen. In plaats daarvan worden boeren opgezet tegen bestrijding van milieuproblemen, welke worden neergezet als een verzinsel of complot. Wij hebben allen belang bij het bestrijden van de verzieking van ons milieu door het kapitalisme.
Sociaaldemocratische en opportunistische, ‘linkse’ partijen (zoals SP en GL) nemen steeds vaker het woord kapitalisme in de mond, maar dan wel slechts een ‘doorgeslagen’ kapitalisme. De onvrede met de reële problemen die voortkomen uit het kapitalisme, wordt op deze manier beteugeld in een tamme vorm die geen gevaar vormt voor de kapitalistische heerschappij. Zonder de werkelijke oorzaken te bespreken, wordt gedaan of het mogelijk is de kapitalistische maatschappij rechtvaardiger, gelijkwaardiger, groener en inclusiever te maken, een onmogelijke opgave. Dit werkt de organisatie van de werkende klasse tegen en daarmee het grootkapitaal juist in de hand en zelfs fascisme dat gedijt op de teleurstelling in sociaaldemocratische illusies. Op deze wijze werken ook zij mee aan het behoud van precies dat kapitalistische systeem dat zij beweren te bekritiseren.
Geen enkele van deze partijen kan dus een echte uitweg bieden. Geen van deze partijen kijkt namelijk naar de sociale wetmatigheden die onder al deze problemen liggen. Problemen die steeds erger worden in deze onhoudbare kapitalistische maatschappij. De enige echte uitweg is die van het socialisme-communisme. Een maatschappij waarbij we ons maatschappelijk product, alles dat wij als samenleving met ons werk voortbrengen, inzetten voor de werkende bevolking. Een maatschappij waarbij we ons ontdoen van de kapitalistische parasieten, die rijk worden over de rug van de werkende klasse omdat zij de productiemiddelen bezitten. Een maatschappij zonder uitbuiting.
De NCPN doet op het moment niet mee aan de verkiezingen van de Provinciale Staten of waterschappen vanwege praktische, financiële en organisatorische drempels. Gezien de bovenstaande overwegingen, geven wij ook geen stemadvies. Onze focus is op het moment gericht op de directe organisatie van de arbeidersklasse aan de basis: in bedrijven, buurten, onderwijsinstellingen, en in het verlengde daarvan in de vakbeweging, studentenbeweging en andere sociale bewegingen. Hierin hebben wij stappen vooruit gemaakt, en zullen dit blijven doen, met steeds meer mensen die samen met ons de klassenstrijd aangaan. Daarmee worden voorwaarden gecreëerd voor deelname van de communistische partij aan toekomstige verkiezingen van o.a. Provinciale Staten en waterschappen, zodat communistische volksvertegenwoordigers kunnen dienen als een tribune om de problemen van de werkende bevolking aan de kaak te stellen, hun strijd te ondersteunen en oppositie te voeren tegen de plannen van de kapitalistenklasse.
Inmiddels heeft de inflatiecrisis zo’n gigantische vorm aangenomen dat 60% van de mensen in Nederland problemen heeft of zelfs helemaal niet meer rond kan komen. Het is dan ook niet gek dat we te maken hebben met een grote stakingsgolf. In reactie op de hoge werkdruk, lage lonen en hoge kosten, zetten steeds meer arbeiders de stap om te staken en verbeteringen af te dwingen. Zo hebben arbeiders die samen, zij aan zij de strijd zijn aangegaan voor het eerst na decennia van ‘onderhandelingen’ aanzienlijke verbeteringen in loon en werkomstandigheden kunnen afdwingen.
De werkende klasse laat daarmee zien: strijd is de weg uit de crisis! Strijd om afbraak van inkomens en rechten te verhinderen. Strijd om verbeteringen af te dwingen. Strijd voor het socialisme. Een samenleving waarin echte democratie van en voor de mensen geldt, waar ons maatschappelijk product ook maatschappelijk eigendom is. Een maatschappij waarin de productiemiddelen eigendom zijn van de maatschappij, zodat de economische ontwikkeling gepland kan worden op basis van wat de mensen nodig hebben en niet de winsten van de kapitalistenklasse. In die strijd is versterking van de communistische partij onmisbaar. Strijd mee, samen met de Nieuwe Communistische Partij van Nederland (NCPN) en de Communistische Jongerenbeweging (CJB)!
Partijbestuur NCPN